Ulica, deszczu wspomnień o nadziei nietrwałej jak pierwsze wspomnienia zlewające się z aurą wiecznej młodości i niezrozumienia.

Jak dużo myśli targa moją głowę , tu tyle się dzieję. Odczuwam dreszczyk przeszłości odwiedzając miejsca okryte tajemniczościa historii. Nię potrafię byczyc się na plaży, wdycham to bogatsze, potrzebne mi powietrze. Swoją małą podróż zaczęłam od spotkania z tutejszymi rybakami, pływaniu kutrem i słuchaniu lokalnych legend o olgrzymach. Codzinnie chodząc po ciepłym piasku spoglądałam na falę, które odbijały się od brzegu. Porównuje go do nich, w pewnym momencie ta fala ratuję biedną roslinkę od śmierci na brzegu w innym zaś razem zatapia ją bezpowrotnie. Czy więc można jej ufać? Pewnego dnia wybrałam się na długi spacer po brzegu, słońce, uśmiechnięci ratownicy (może powinnam być jednak dziewczyną ratownika,a może przynajmiej tam tych:>) otóż idę, jest pięknie, myśli tysiące a tu płot. I mili radzieccy żołnierze, ups doszłam do granicy! Brawo mała.

Kolejny dzień zaczęłam od przejażdżki koleją woskotorową która zaprowadziła mnie do miejsca które nie raz ciskało moje serce w ścianę płaczu. Cieszylam się gdy zaczęło lać, jakby moje wołanie zostało usłyszane. Czytanie tablic, historii ludzi którzy tyle przecierpieli, czasami wydawało mi się że wiatr przenosi jeszcze wołanie niewinnych istot. Moje małe łezki zlewaly się z deszczem. Bo ja doskonale wiem, że LUDZIE LUDZIOM ZGOTOWALI TEN LOS i nadal to robią.

Jest jedenasta, siedzę na pomoście i mam zbyt wiele do powodzenia, a obok mnie jest mój kuzyn który w specjalnych urządzeniach wchodzi i penetruje dno tak ciemno wrogiej wody. Słyszę puste hlusty, oddechy. Chciałabym być teraz gdzieś indziej, opowiedzieć innej osobie o tym. wszystkim co się wydarzyło. Utrata przytomności na kabanosie była smutno-wspaniała, moment odlecenia i przetrzymywanie go by tak szybko nie wrócić. Szaleństwo , szaleństwo to stan targajacy moje wnętrzności. Chcialabym mieć lek na swój stan umysłu. Choć ułożyłam wiele do spraw nadal z wieloma mam problem, dopada mnie depresja, jak co roku po tym festiwalu, czuję nieograniczony pustostan, który kołysze moje ciało w rytm zachodu słońca bo wraz z nim przychodzą złe myśli, kiedyś utone w oceanie niczyim.