Przeszłość zostawiłam daleko za sobą lecz tęsknię do ramion które były bezpieczną przystanią dla mojej duszy, wraz z lawiną łez wszytko przeminęło a poczucie wyparowało z nadzieją na bezkresną wieczność

Pytam siebie gdzie był ten moment w którym zatraciłam siebie, jak mogłam pochylić się nad wrogiem mojego losu tak mocno że zgubiłam gdzieś obraz szczęścia bawiących się dzieci, chwilę musnięcia palców  w rwącym potoku, pejzaż chmur z warty cukrowej, miękkość trawy o poranku , wszystko

zniknęło dla uczuć które były jak arszemik.

Jedna chwila w życiu człowieka, potrafi zadziałać na kolejne lata, traci się indywidualizm i wszystko co racjonalne staje zbyt trudne, kolejny dzień jest jak przepustka do nowego życia, nie zastanawiaj się.

Korzystaj.

Całuje M.